Άρθρο του Τάσου Οικονομόπουλου,
Μέλος της Ε.Ε. Π.Ο.Ε.-ΥΠ.ΠΟ.

Σύμφωνα με μια θεωρία της σύγχρονης Φυσικής το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στην Αμερική μπορεί να προκαλέσει έναν καταστροφικό ανεμοστρόβιλο στην Ευρώπη ή στην Ασία.

Μικρές φαινομενικά μεταβολές μπορεί κάτω από ορισμένες συνθήκες να δημιουργήσουν απρόβλεπτα και καταστροφικά αποτελέσματα. Πριν δύο περίπου χρόνια στον κόσμο του τραπεζικού συστήματος, του χρηματιστηρίου , των άυλων και τοξικών προϊόντων προκλήθηκε ένα «οικονομικό φτερούγισμα» που έμελλε να προκαλέσει «οικονομικούς ανεμοστρόβιλους» στην πραγματική οικονομία των αδύνατων χωρών της Ευρώπης.

Η χώρα μας βρέθηκε απροετοίμαστη πολιτικά και ανήμπορη να ανταπεξέλθει στις στοιχειώδεις οικονομικές υποχρεώσεις της.

Η άμεση εξάρτηση της οικονομίας μας από τον εξωτερικό δανεισμό (λόγω διαχρονικής πολιτικής κακοδιαχείρισης) δημιούργησε ασφυκτικές και πιεστικές συνθήκες για τη χώρα μας.

Η πολιτική απόφαση προσφυγής στο ΔΝΤ και τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης δημιούργησε νέα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα για όλους μας.

Η θεραπευτική αγωγή της συρρίκνωσης του εθνικού εισοδήματος προκειμένου να ανακάμψει η ανταγωνιστικότητα αγγίζει πρωτίστως τα χαμηλά εισοδήματα και δημιουργεί άνιση και άδικη συμμετοχή στην εθνική προσπάθεια.

Έχουν περάσει εννέα μήνες από την υπογραφή του μνημονίου και οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την αρχική ανησυχία ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας είναι δυσεπίλυτο και η συνταγή διεξόδου από την κρίση ανεπαρκής.

Ο κόσμος της εργασίας, πληρώνει το κόστος της διάσωσης του τραπεζικού συστήματος το οποίο ευθύνεται για την κρίση χρέους.

Η ελληνική οικονομία έχει περιπέσει σε πρωτοφανή ύφεση και τα μέτρα λιτότητας μειώνουν τις πιθανότητες ανάκαμψης.

Οι δείκτες της ακρίβειας και της ανεργίας είναι χαρακτηριστικοί του κλίματος που επικρατεί. Το πολιτικό σύστημα γίνεται αποδέκτης της δυσαρέσκειας και υφίσταται την επιταχυνόμενη απαξίωση όλο και από μεγαλύτερη μερίδα της κοινωνίας. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια της νεότερης ιστορίας του κράτους αμφισβητούνται θεσμοί, υποβαθμίζονται αξιακές σταθερές , κλυδωνίζεται και δοκιμάζεται η δομή και συνοχή της κοινωνίας.

Η καθολική ενοχοποίηση των εκπροσώπων της πολιτικής ζωής του τόπου, προετοιμάζει το έδαφος για τη νομική και πολιτική παραγραφή πράξεων που δημιούργησαν ή συνέτειναν στη δημιουργία του σημερινού προβλήματος.

Η λεηλασία των μισθών, η περικοπή των εισοδημάτων και η άνευ προηγουμένου κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων συνιστούν ακραίες μορφές νεοφιλελευθερισμού.

Διερωτάται κανείς αν όλες αυτές οι επιλογές είναι παράπλευρες απώλειες μια εθνικής προσπάθειας ή αποτελούν κεντρική πολιτική επιλογή.

Αν ισχύει το δεύτερο φαίνεται πως οδεύουμε σε συντεταγμένη και ελεγχόμενη χρεοκοπία προετοιμάζοντας το έδαφος για τη μεγαλύτερη αναδιανομή του ευρωπαϊκού και εθνικού πλούτου προς όφελος των αγορών, του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.

Η λογική της λογιστικής πολιτικής ή της κρυμμένης πολιτικής εξυπηρετεί τους έχοντες που βλέπουν την κρίση ως ευκαιρία πλουτισμού και κοινωνικής επικράτησης.

Η περαιτέρω υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, των νέων, των συνταξιούχων, μικρομεσαίων και ανέργων οδηγεί την πλειοψηφία του λαού σε καταστάσεις φτώχειας και εξαθλίωσης.

Για την επίτευξη αυτού του στόχου επιστρατεύεται η λογική του εκφοβισμού για το ενδεχόμενο πραγματικής πτώχευσης με απώτερη στόχευση την αποδυνάμωση της κοινωνικής αντίδρασης και μαζικής κινητοποίησης.

Συμπληρωματικά υιοθετείται η λογική της συλλογικής ενοχοποίησης (όλοι μαζί τα φάγαμε), η δημιουργία τεχνητής αντιπαλότητας στρέφοντας τη μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης καθώς και η ποινικοποίηση οργανωμένων κοινωνικών κινημάτων αντίδρασης και ανυπακοής (δεν πληρώνω δεν πληρώνω).

Υπάρχει λοιπόν οικονομικό αδιέξοδο;
Ίσως ναι. Πολιτικό αδιέξοδο όμως όχι.

Το μεγάλο δημόσιο χρέος μπορεί να αποτελέσει διαπραγματευτικό πολιτικό όπλο στον διάλογο και τις συμφωνίες με τους δανειστές μας.

Η μετατροπή του προβλήματος σε πλεονέκτημα είναι ίσως μονόδρομος για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους.

Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα οι συνδικαλιστικές οργανώσεις καλούνται να διαχειριστούν και να κεφαλαιοποιήσουν πολιτικά την αγανάκτηση και οργή του κόσμου προκειμένου να ξεκινήσει η αναστροφή του αρνητικού κλίματος.

Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά ο συνδικαλιστικός λόγος απαλλαγμένος από αγκυλώσεις, κομματικές εξαρτήσεις, συντεχνιακές λογικές και αναχρονιστικές τακτικές αναζητά τον ρόλο του στις εξελίξεις και δημιουργεί τις συνθήκες εμπιστοσύνης και συμπόρευσης με τον κόσμο της εργασίας.

Ο σύγχρονος πολιτικός λόγος που εξυπηρετεί τις ανάγκες του νέου ανθρώπου, που καλύπτει τις αναζητήσεις και ανασφάλειες των εργαζομένων στις συνθήκες της διαμορφωθείσας κατάστασης οφείλει να κυριαρχήσει πάνω και πέρα από κομματικές περιχαρακώσεις και αντιλήψεις.

Η πολιτική στόχευση για αύξηση της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας της οικονομίας με ταυτόχρονη εξασφάλιση της κοινωνικής δικαιοσύνης και των ίσων ευκαιριών για όλους αποτελεί μονόδρομο.

Τα σύγχρονα προβλήματα των εργαζομένων με διεθνή εμβέλεια αντιμετωπίζονται με διεθνή συνεργασία του συνδικαλιστικού κινήματος , με διεθνή διεκδίκηση και διεθνή δράση.

Ο σύγχρονος κόσμος αλλάζει ταχύτατα, μικρές μακροοικονομικές μεταβολές δημιουργούν το σύνδρομο της πεταλούδας και προκαλούν ανεξέλικτες και δυσάρεστες καταστάσεις κυρίως για τους οικονομικά αδύνατους.

Η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού ή και διεθνούς σύγχρονου μετώπου των εργαζομένων απέναντι στη νεοφιλελεύθερη αντίληψη των αγορών βάζει τα θεμέλια και τις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο αύριο.